Συνήθως ο πατέρας είναι αυτός ο οποίος εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα ασφάλειας. Η αλληλεπίδραση πατέρα-παιδιού είναι πολύ σημαντική στον πρώτο χρόνο και επηρεάζει θετικά ή αρνητικά την προσωπικότητα του παιδιού. Η παρουσία του πατέρα στον πρώτο χρόνο του παιδιού έχει μεγάλη σημασία αφού βοηθά να ανεξαρτητοποιηθεί το παιδί από την προσκολλητική σχέση που έχει αναπτυχθεί με την μητέρα του. Οτιδήποτε αποκτηθεί στην ηλικία αυτή, καλό ή κακό, παραμένει κτήμα του για όλη τη ζωή και επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού. Η πατρότητα είναι το ίδιο ευχάριστη και απαραίτητη στο παιδί με την μητρότητα. Ο πατέρας που συμπεριφέρεται απέναντι στο παιδί του όχι μόνο σαν δυνατός αλλά και με στοργή, κρατάει στα χέρια του το κλειδί της ευτυχίας και της ψυχικής ισορροπίας του παιδιού του. Η μητέρα πρέπει να συμβάλλει θετικά τις σχέσεις του παιδιού της με τον πατέρα, να τις βοηθά και όχι να γίνεται εμπόδιο σε αυτές.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι ακόμα και από τη βρεφική ηλικία, τα παιδιά που έχουν πατέρες που συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή του παιδιού, είναι πιο πιθανό να είναι συναισθηματικά ασφαλή, να νιώθουν περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση στο να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους, και καθώς μεγαλώνουν να έχουν καλύτερες κοινωνικές σχέσεις (Craig, 2006). Επιπλέον, τα βρέφη αναπτύσσουν καλύτερα τις γλωσσικές δεξιότητες και θα είναι καλύτερα εξοπλισμένα για να χειριστούν καταστάσεις. Τα μωρά που γεννιούνται με χαμηλό βάρος γέννησης αυξάνουν το σωματικό τους βάρος γρηγορότερα όταν έρχονται σε συχνότερη επαφή με τους πατέρες τους.

Επιπλέον, τα βρέφη που λαμβάνουν υψηλά επίπεδα προσοχής από τον πατέρα τους (π.χ. ο πατέρας τους ανταποκρίνεται γρήγορα στο κλάμα τους και παίζει συχνά μαζί τους), αναπτύσσουν πιο ασφαλή δεσμό, με αποτέλεσμα να μπορούν να εξερευνούν με μεγαλύτερη άνεση το περιβάλλον όταν ο πατέρας είναι κοντά. Τέλος, ο πατέρας βοηθά και να αναπτύξει το μωρό μια ασφαλή προσκόλληση με την μητέρα του.

Αδιαμφισβήτητα, η συμμετοχή ενός κατάλληλου και στοργικού (εντός φυσιολογικών ορίων) πατέρα στην φροντίδα του παιδιού θεωρείται ένα σημαντικό κομμάτι για την εξέλιξη του παιδιού.

 

Η συμβολή του πατέρα κατά την νηπιακή ηλικία

Η φάση αυτή ξεκινάει από τα 3 έως τα 6 χρόνια του παιδιού. Η επίδραση του πατέρα στην αγωγή του παιδιού τώρα γίνεται πιο άμεση. Το παιδί συνειδητοποιεί ότι, εκτός από τη μητέρα, υπάρχει και το πρόσωπο του πατέρα στη ζωή του. Για το παιδί της ηλικίας αυτής, ο πατέρας είναι ο σύνδεσμος με τον έξω κόσμο, ο φορέας δύναμης και εξουσίας. Ο πατέρας στη φάση αυτή γίνεται σεξουαλικό πρότυπο για τα αγόρια και βοηθάει στη συνειδητοποίηση του φύλου για τα κορίτσια.

 

Στη φάση αυτή, συνήθως ο πατέρας:

- Συμμετέχει περισσότερο στην ανατροφή με σωματικό παιχνίδι. - Δίνει περισσότερη σημασία στην αγωγή των αγοριών.

- Κάνει διάκριση στα παιχνίδια των παιδιών, κάτι που οδηγεί στη διάκριση των φύλων (Κρασανάκη, 1991)

 

Ο πατέρας συμβάλλει στην πνευματική και ηθική ανάπτυξη του παιδιού με τη συμπεριφορά του, και το παιδί τον έχει ως πρότυπο και φορέα δύναμης κι εξουσίας. Τώρα η θετική αντιμετώπιση του πατέρα απέναντι στις ανάγκες, στις απαιτήσεις και στα ερωτήματα του παιδιού συμβάλλει στην αρμονική ανάπτυξή του. Επίσης, η συμβολή του πατέρα είναι απαραίτητη διότι προσφέρει ασφάλεια και προστασία, αφού θεωρείται από το παιδί σύμβολο δύναμης και εξουσίας. Η μορφή εξουσίας που συμβολίζει ο πατέρας είναι απαραίτητη για την κοινωνικοποίηση, την αυτονομία και την ψυχική οργάνωση του παιδιού. Η συχνή παρουσία του πατέρα βοηθά το παιδί να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, η οποία του εξασφαλίζει τη δημιουργία υγιών σχέσεων με τους άλλους (Parke, 1987).

Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο ο πατέρας παίζει με τα παιδιά του, έχει σημαντικό αντίκτυπο στην κοινωνική και συναισθηματική τους ανάπτυξη. Ο πατέρας, αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην ένα-προς έναν αλληλεπίδραση με τα παιδιά νηπιακής ηλικίας στα πλαίσια δραστηριοτήτων παιχνιδιού που παρέχουν ερεθίσματα, σε σχέση με τη μητέρα. Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες, τα παιδιά μαθαίνουν πώς να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Γενικά, ο πατέρας προάγει την ανεξαρτησία του παιδιού, ενθαρρύνοντάς το να εξερευνήσει τον κόσμο έξω από το σπίτι. Επίσης, συνήθως ο πατέρας ωθεί τα παιδιά στο να επιτύχουν διάφορους στόχους. Έτσι, τα παιδιά που ο πατέρας τους εμπλέκεται περισσότερο στην ανατροφή τους, εμφανίζουν μεγαλύτερο αυτό-έλεγχο και καλύτερη προ- κοινωνική συμπεριφορά. Έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που έχουν μπαμπάδες που παίζουν μαζί τους, έχουν υψηλότερη επίδοση στα τεστ σκέψης και στις δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων (Κρασανάκη, 1991).

 

Η συμβολή του πατέρα κατά την παιδική ηλικία

Η παιδική ηλικία ξεκινάει από τα 6-8. Ο πατέρας συμβάλλει στην πνευματική και ηθική ανάπτυξη του παιδιού με τη συμπεριφορά του, και το παιδί τον έχει ως πρότυπο και φορέα δύναμης κι εξουσίας.

 

Τώρα η θετική αντιμετώπιση του πατέρα απέναντι στις ανάγκες, στις απαιτήσεις και στα ερωτήματα του παιδιού συμβάλλει στην αρμονική ανάπτυξή του. Στην παιδική ηλικία 6-8 το παιδί δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τον πατέρα του. Είναι μια φυσιολογική εκδήλωση, που πρέπει να ενισχυθεί και από τη μητέρα. Τα παιχνίδια και οι χαρές μαζί με τον πατέρα αποκτούν μια σπουδαιότητα. Ο γιος διδάσκεται πώς να γίνει πατέρας από τον ίδιο του τον πατέρα. Γνωρίζει τις σχέσεις του πατέρα του με τα άλλα αδέρφια του και παρακολουθεί προσεκτικά τον τρόπο που αντιδρά ο πατέρας απέναντι στον ίδιο. Το κορίτσι μαθαίνει πώς είναι ο άντρας και πώς συμπεριφέρεται ο πατέρας. Παράλληλα, οι σχέσεις του ζευγαριού γίνονται αντικείμενο παρατήρησης για τα παιδιά. Ειδικά για το αγόρι, ο πατέρας αποτελεί το πρότυπο, που ως μικρός το μιμείται και ως μεγάλος θέλει να ταυτιστεί μαζί του (Κρασανάκη, 1991)

 

Το παιδί της ηλικίας αυτής, που θέλει να είναι αρεστό και αγαπητό σε όλους, έχει ως ίνδαλμά του τον πατέρα του, τον μιμείται στις κινήσεις, στα λόγια και τον θεωρεί συνδετικό κρίκο με την κοινωνία, δηλαδή φορέα κοινωνικοποίησης. Στην ηλικία αυτή, ο πατέρας οφείλει να δίνει μια ειλικρινή και σωστή σεξουαλική και ηθική διαπαιδαγώγηση, μιας που οτιδήποτε αποκτηθεί τότε, καλό ή κακό, παραμένει κτήμα του για όλη τη ζωή και επηρεάζει αποφασιστικά την ψυχή του παιδιού. Ο πατέρας που συμπεριφέρεται απέναντι στο παιδί του όχι μόνο σαν δυνατός αλλά και με στοργή, κρατάει στα χέρια του το κλειδί της ευτυχίας και της ψυχικής ισορροπίας του παιδιού του. Η στάση θα καθορίσει και τη σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού. Όταν ο πατέρας απουσιάζει, το πρότυπό του μένει κενό και αφήνεται στο παιδί να ανακαλύψει στα τυφλά την έννοια της αντρικής του ταυτότητας. Είναι φανερό, λοιπόν, πως κανείς από τους δύο γονείς δεν μπορεί να αναπληρώσει τα καθήκοντα του άλλου. Το περιεχόμενο του ρόλου τους είναι ξεχωριστό, σημαντικό και απαραίτητο για την ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Ακόμη, έχει φανεί από έρευνες ότι τα παιδιά που βοηθούνται από τους πατεράδες τους στην επίλυση των καθημερινών προβλημάτων τους, αποδίδουν καλύτερα στο σχολείο ενώ τα καταφέρνουν καλύτερα και στις κοινωνικές τους σχέσεις (Parke, 1987).

 

Σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα, η πατρική αγάπη είναι πολύ σημαντική για την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Ο πατέρας πρέπει να μάθει να δείχνει τα συναισθήματα του στο παιδί επειδή, η εκδήλωση της αγάπης του, το βοηθάει στους διάφορους αναπτυξιακούς τομείς (Rohner&Veneziano, 2001). Ο πατέρας παίζει σημαντικό ρόλο στην συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, το βοηθάει να λύσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και να διαμορφώσει την προσωπικότητα του.

 

Επίσης, ο πατέρας εντάσσει το παιδί στην κοινωνία και του μαθαίνει τους κοινωνικούς κανόνες, για να γίνει στο μέλλον ένα ανεξάρτητο μέλος της κοινωνίας. Ο πατέρας παίζει σημαντικό ρόλο και στην γλωσσική ανάπτυξη. Ανάλογα με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί όταν μιλάει στο παιδί και στους άλλους, το παιδί αναπτύσσει και το δικό του λεξιλόγιο. Η γενική συμπεριφορά του πατέρα, ασκεί επιδράσεις στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Όταν ο πατέρας συμπεριφέρεται στο παιδί με στοργή και αγάπη συμβάλει στην ευτυχία και στην ψυχική του ισορροπία. Ο πατέρας που περνάει χρόνο με το παιδί, του προσφέρει διάφορα βιώματα που το βοηθάνε να αναπτύξει την δημιουργική του σκέψη. Επιπλέον, ο πατέρας παρέχει ασφάλεια στα παιδιά από ατυχήματα, ώστε να αποφευχθεί η παιδική θνησιμότητα (Ikpe&Okede, 2009).

 

Οι αναπτυξιακοί τομείς που επηρεάζει ο πατέρας το παιδί είναι: στην συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, στην κοινωνική ανάπτυξη, στην γλωσσική ανάπτυξη. Ακόμη, ο πατέρας επηρεάζει το παιδί θετικά ή αρνητικά στην διαμόρφωση της συμπεριφοράς του, ανάλογα με τα ερεθίσματα που του δίνει.

 

 

Ο ρόλος της πατρικής αγάπης στην ανάπτυξη του παιδιού

Πλέον νέες μελέτες καταρρίπτουν την θεωρία ότι τα παιδιά στην αρχή της ζωής τους αλλά και μετέπειτα, χρειάζονται μόνο από την μητέρα να τους δείχνει την αγάπη της και υποστηρίζουν ότι χρειάζονται εξίσου και από τον πατέρα να τους δείχνει την αγάπη του. Ενώ η άνευ όρων μητρική αγάπη είναι μια αναγκαία προετοιμασία για να νοιώσει το παιδί μέσα στον κόσμο, σαν στο σπίτι του, δεν είναι αρκετή για να το ετοιμάσει να δεχθεί τις προκλήσεις της ανάπτυξης ή τις σκληρότερες αλήθειες του κόσμου (Rohner&Veneziano, 2001). Ενώ μερικοί πατέρες είναι ικανοί να αγαπούν τα παιδιά τους άνευ όρων, είναι πιο φυσιολογικό για τους πατέρες να εκδηλώνουν την αγάπη τους θέτοντας κάποιες προϋποθέσεις.

 

Τα παιδιά χρειάζονται από τις μητέρες τους να τα αγαπούν, αλλά χρειάζονται από τους πατέρες τους να τα επιδοκιμάζουν. Κερδίζουν δε, την επιδοκιμασία των πατέρων τους, με το να ικανοποιούν ή να προσπαθούν να ικανοποιήσουν, τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει. Ένα παιδί χρειάζεται πρώτα να αγαπηθεί στο σπίτι και στη συνέχεια να παλέψει στον κόσμο. Η πατρική αγάπη, που ασκείται μέσα από τη διατύπωση όρων, επιτρέπει στο παιδί να παλέψει πρώτα σ’ ένα φιλικό περιβάλλον, με έναν οδηγό που το συγχωρεί, ενώ προετοιμάζεται να παλέψει στον ευρύτερο κόσμο, που θα το συγχωρεί λιγότερο και που περιέχει άλλους φιλικούς οδηγούς, αλλά επίσης και εχθρικούς υποκριτές, μεταμφιεσμένους σε οδηγούς (Rohner&Veneziano, 2001).

 

Και οι δύο γονείς θέτουν και επιβάλλουν τους κανόνες του σπιτιού. Ο πατέρας, όμως, είναι, κυρίως, υπεύθυνος στο να επιβάλλει τιμωρίες ή να δίνει άλλα μαθήματα, όταν οι κανόνες περιφρονούνται. Η μητέρα έχει τον ρόλο του «καλού αστυνομικού», ενώ ο πατέρας του «κακού αστυνομικού» (Παρασκευόπουλος, 1999, σ. 187). Η επιτυχημένη κηδεμονία απαιτεί και τους δύο. Είναι πολύ δύσκολο για τον ένα γονέα – άντρα ή γυναίκα – να παίξει και τους δύο ρόλους, όπως καλά γνωρίζουν οι μονογονεϊκές οικογένειες (Παρασκευόπουλος, 1999, σ.188-195).

 

Τα παιδιά χωρίς πατέρα διατρέχουν τον σοβαρό κίνδυνο να χάσουν την πειθαρχία που επιβάλλει η «σκληρή αγάπη», να βρουν λιγότερες διαδρομές, στις οποίες να δοκιμάσουν τον εαυτό τους δημιουργικά στον κόσμο, αποτυγχάνοντας έτσι να βρουν τη σωστή τους θέση στη ζωή. Η αγάπη της μητέρας μπορεί να τους επιβεβαιώσει, όταν δέχονται μια πρόκληση, αλλά συχνά χρειάζεται η αγάπη του πατέρα για να θέσει την πρόκληση, να ενθαρρύνει τη σωστή προσπάθεια, να παράσχει καθοδήγηση σε περίπτωση αποτυχίας και να επικροτήσει την επιτυχία (Marisnoff, 2011).

 

Ο Rohner και οι συνεργάτες του (2011) μετά από μια διαχρονική ανασκόπηση 36 μελετών που διεξήχθησαν σε όλες τις χώρες, διαπίστωσαν ότι η αγάπη του πατέρα είναι μερικές φορές μια ισχυρότερη επιρροή για τα βρέφη από την αγάπη της μητέρας. Η έρευνα επιπλέον έδειξε ότι η αγάπη ενός πατέρα είναι εξίσου σημαντική με της μητέρας. Ορισμένοι, όμως, άνδρες πιστεύουν ότι δεν πρέπει να δείχνουν τα συναισθήματά τους, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν την σχέση τους με το παιδί τους. Μερικοί πατέρες έχουν πρόβλημα στην ανάπτυξη και τη διατήρηση της αγάπης με τα παιδιά τους. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν είχαν ποτέ μια στοργική σχέση με τους δικούς τους πατέρες. Για αυτό μπαμπάδες των οποίων οι πατέρες τους έδειξαν πολύ λίγη αγάπη, είναι καταδικασμένοι να επαναλάβουν τα βιώματα της παιδικής ηλικίας τους. Πατέρες που απολαμβάνουν την αγάπη και καλλιεργούν τις σχέσεις με τα παιδιά τους έχουν σημαντικές ευκαιρίες να επηρεάσουν την κατεύθυνση των παιδιών τους στη ζωή τους.

 

Επίσης, η έρευνα έδειξε ότι οι νέοι των οποίων οι πατέρες συμμετέχουν ενεργά στη ζωή τους, έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο, και αποφεύγουν επικίνδυνες συμπεριφορές (Khaleque & Rohner, 2011).

 

Αλλά το να είναι ένας πατέρας στοργικός δεν είναι ένα εύκολο έργο. Απαιτεί επιπλέον δέσμευση και επιπλέον χρόνο. Οι πατέρες πρέπει να μάθουν για τα διάφορα στάδια της ανάπτυξης του παιδιού και να εξοικειωθούν με τις δυνατότητες, τις αδυναμίες, την προσωπικότητα του, και ειδικές ανάγκες των παιδιών τους, ως άτομα.

 

Οι περισσότεροι πατέρες αναγνωρίζουν ότι τα μικρά παιδιά ευδοκιμούν στην προσοχή και την αγάπη. Ωστόσο, πολλοί πατέρες δεν συνειδητοποιούν ότι οι ανάγκες αυτές δεν αλλάζουν καθώς το παιδί μεγαλώνει. Τα μεγαλύτερα παιδιά και οι έφηβοι ποθούν την αποδοχή, κυρίως από τους γονείς τους. Ο πατέρας, επίσης, πρέπει να δώσει συναισθηματική υποστήριξη και να λειτουργεί ως πρότυπο, και να καθοδηγεί τα παιδιά του (Khaleque & Rohner, 2011).

 

Η αγάπη του πατέρα δημιουργεί μια υγιή σχέση που επιτρέπει στα παιδιά να αποδεχθούν την καθοδήγησή του. Τα παιδιά χρειάζονται ένα στοργικό πατέρα, που πρέπει να δείχνει την αγάπη του στα μικρά παιδιά με ποικίλους τρόπους, όπως με αγκαλιές, φιλιά, να περνάει ελεύθερο χρόνο μαζί τους κ.α. Πρέπει να λένε στα παιδιά τους συχνά ότι τα αγαπούν, ώστε το παιδί να το γνωρίζει. Ενθαρρυντικά λόγια ή μια απλή αγκαλιά, ειδικά όταν δεν το περιμένουν, μπορεί να ενισχύσουν τις σχέσεις της οικογένειας παρά πολύ (Pappas, 2012). Τα παιδιά χρειάζονται έναν συνεπή πατέρα, καθώς όταν οι πατέρες διατηρούν σταθερές συνήθειες στην ανατροφή των παιδιών, τα παιδιά ξέρουν ποιες αντιδράσεις του να περιμένουν. Η συνεχής υποστήριξη, καθώς και οι δίκαιοι κανόνες και η τακτική εφαρμογή τους, δίνουν στα παιδιά σταθερές βάσεις για τη ζωή τους και τα βοηθάει να αναπτυχθούν και να ευδοκιμήσουν. Οι πατέρες θα πρέπει να έχουν στο πρόγραμμα τους να δείχνουν στα παιδιά τους συνεπή συμπεριφορά, ακόμα και όταν είναι δύσκολο να το πράξουν (Pappas, 2012).

 

Συνεπώς, όταν ο πατέρας δείχνει και εκφράζει την αγάπη του με πράξεις, προσφέρει στο παιδί σταθερές βάσεις και αξίες για την ολόπλευρη ανάπτυξή του. Eπίσης το βοηθάει να έχει πιο ανοιχτό τρόπο σκέψης στις διάφορες καταστάσεις που θα βρεθεί στο μέλλον και να μπορεί να τις αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά.

 

Ο ρόλος του πατέρα στην συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η εμπλοκή του πατέρα στη ζωή του παιδιού έχει σημαντικές επιπτώσεις στην συναισθηματική του ανάπτυξη μεταξύ 24- 36 μηνών και στο νηπιαγωγείο (Jones, 2003). Η αγάπη που εκδηλώνει ένας πατέρας προς το παιδί του είναι εξίσου σημαντική όπως της μητέρας για την συναισθηματική του ανάπτυξη. Ο πατέρας παίζει καθοριστικό ρόλο για τη συναισθηματική εξέλιξη του παιδιού, διότι το βοηθά να λύσει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα σύμφωνα με τη θεωρία του Freud. Γύρω στην ηλικία των 3-5 ετών το αγόρι αντιλαμβάνεται ότι η μητέρα του αγαπά τον πατέρα του, επομένως για το παιδί ο πατέρας θεωρείται αντίπαλος αφού διεκδικούν την

 

αγάπη και τη στοργή της ίδιας γυναίκας. Προκειμένου να προφυλαχθεί από την πατρική επιθετικότητα θα αναγκαστεί να ταυτιστεί μαζί του και θα γίνει όπως ο πατέρας του. Στα κορίτσια συμβαίνει κάτι ανάλογο, καθώς εκείνο επιθυμεί με τη σειρά του να υποκαταστήσει τη μητέρα και να διεκδικήσει τον πατέρα, όμως τελικά η ιδέα αυτή εγκαταλείπεται και αργότερα το κορίτσι θα αναζητήσει ερωτικό σύντροφο ο οποίος θα μοιάζει με τον πατέρα της (Jones, 2003).

 

Για πολλά χρόνια οι έρευνες επικεντρώνονταν μόνο γύρω από την συναισθηματική ευημερία μιας μητέρας και πως αυτή επηρεάζει τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού της, και πως τα συναισθήματα της θα επηρεάσουν αργότερα την συμπεριφορά του παιδιού, ενώ υπάρχουν πολύ λίγες έρευνες αναφορικά με το πώς η συναισθηματική κατάσταση του πατέρα επηρεάζει το παιδί. Μια έρευνα που έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με συμμετέχοντες 22.000 παιδιά ηλικίας 5- 17 ετών και τις οικογένειες τους, εξέτασε πώς τα παιδιά που ζουν με τον πατέρα τους, ο οποίος είχε προβλήματα ψυχικής υγείας και έδειχνε σημάδια πίεσης και άγχους, τα επηρέασε στη συναισθηματική τους ανάπτυξη με αποτέλεσμα να εμφανίσουν προβλήματα στη συμπεριφορά τους. Όμως, όταν μέσα σε μια οικογένεια και οι δύο γονείς έχουν συμπτώματα κατάθλιψης ή βρίσκονται σε κάποιο στάδιο της, οι πιθανότητες για το παιδί να αναπτύξει τα ίδια προβλήματα θα αυξηθεί κατά 25 τοις εκατό. Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει, επίσης, ότι, αυτή η συσχέτιση μεταξύ της ψυχικής κατάστασης του γονέα και τη συμπεριφορά του παιδιού του δεν περιορίζεται μόνο στα παιδιά που έχουν ήδη γεννηθεί άλλα και στο αγέννητο παιδί (Liu et.al, 2011).

 

Σε μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στη Νορβηγία, που είχε ως στόχο να εξετάσει πως τα ψυχικά προβλήματα των πατέρων επηρεάζουν τη συμπεριφορά των παιδιών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι στη μέση του τέταρτου μήνα της εγκυμοσύνης της εγκύου, το 3% των πατέρων ανέφεραν υψηλά επίπεδα ψυχολογικής δυσφορίας και αυτό το άγχος ήταν στενά συνδεδεμένο με τα προβλήματα της συμπεριφοράς του παιδιού τους στην ηλικία των 3 ετών. Τα παιδιά των οποίων οι πατέρες είχαν υψηλότερα επίπεδα αγωνίας, είχαν περισσότερα συμπεριφορικά και συναισθηματικά προβλήματα. Οι καταθλιπτικοί πατέρες που περιμένουν να γίνουν γονείς μπορεί να επηρεάσουν την ψυχική υγεία των συντρόφων τους και να προκαλέσουν ορμονικές αλλαγές στις μέλλουσες μητέρες, οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν την εγκυμοσύνη τους. Αναγνωρίζουν, επίσης, ότι η ψυχική υγεία του πατέρα, πριν από την γέννηση, είναι πιθανό να προβλέψει την ψυχική υγεία του παιδιού μετά την γέννηση του, και, όπως προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει, τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς με ψυχολογικά προβλήματα μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τη συμπεριφορά των παιδιών (Assmus, J., et.al, 2013).